Poem

گیرم که آب رفته به جوی باز آید 

با آبروی رفته چه باید کرد.

حمید مصدق 

بشکن طلسم حادثه را ، بشکن

مهر سکوت از لب خود بردار

منشین به چاهسار فراموشی

بسپار گام خویش به ره ، بسپار.

"حمید مصدق"

گفتم : بهار

خنده زد و گفت :

ای دریغ .

 دیگر بهار رفته نمی آید.

گفتم: پرنده ؟

گفت : اینجا پرنده نیست.

اینجا گلی که باز کند لب به خنده نیست.

گفتم : درون چشم تو دیگر ...؟

گفت : دیگر نشان ز باده مستی دهنده نیست .

    اینجا بجز سکوت ، سکوتی گزنده نیست .

    "حمید مصدق"

دردم نهفته به ز طبیبان مدعی 

باشد که از خزانه غیبش دوا کنند

"حافظ"